28 Şubat 2012 Salı

Şereflikoçhisar Nüfusumuz 72 yıl önce bugünden fazlaydı!

1946 yılında Hüseyin Orak tarafından hazırlanan ve bastırılan 850 sayfalık Türkiye Klavuzu isimli kaynak kitaba göre; İlçemizin 1940 yılındaki sayıma göre nüfusunun 2011 verilerine göre açıklanan sayıdan çok olduğu görülüyor. CHP İlçe Başkanı M.Celal Ünsal'ın gazetemiz sahibi Mustafa Yücel'e incelemek üzere verdiği kitapda, ilçemizle ilgili ilginç ve çarpıcı bilgiler yer alıyor. Kitapda, 1940 yılı nüfus sayımına göre ilçenin toplam nüfusu 39017, merkez nüfus ise 3193 olarak görülüyor. Bu rakamlar, nüfusun çok büyük bölümünün köylerde yaşadığını gösteriyor.2011 yılının verilerine göre ise ilçemizin toplam nüfusu, 36071 olup merkez nüfus 29195, belde ve köylerdeki nüfus ise 6876 olarak görülüyor.Bu da o günden buyana köylerden kentlere olan göçü, açık şekilde gösteriyor. Türkiye Klavuzu isimli kitabın Ankara bölümünde Şereflikoçhisar'la ilgili bilgilerde yıllık kayısı üretimi 700 ton olarak görülüyor ve bu miktarın Ankara'nın genelindeki üretimin %32'si oranında olduğu belirtiliyor. Badem üretimininde Ankara genelinde fazla olduğu vurgusu yapılırken, ilçemizdeki mandırada beyaz peynir, tulum peyniri ve kaşar peynir üretimi yapıldığı, linyit yatakların ise derin etüt ve araştırmaya değerli görüldüğü belirtiliyor.Ankara ilçeleri içinde en az yağış alan bölge olarak ilçemiz gösterilirken metrekareye düşen yıllık yağış miktarı 210 kg olarak gösteriliyor. Bu oran Kızılcahamam'da 405, Ayaş'da 344, Ankara merkezde ise 296 olarak yer alıyor. Şereflikoçhisar'la ilgili bilgilerin Ankara'da İller Bankası'nda memur olan İsmail İneli tarafından verildiği belirtiliyor ve ilçemizle ilgili detaylı olarak şu bilgiler yer alıyor: Koçhisar ilçesi: Doğudan Nevşehir, Arapsun ve Kırşehir, Güneyden Aksaray, Batıdan Tuz Gölü ve Cihanbeyli, kuzeyden de Bala ilçeleriyle çevrilidir. İlçe arazisinin göl kıyılarına tesadüf eden batı tarafları düzlük olup diğer kısımlar hafif dalgalıdır. Kuzey-doğudaki Karasinir Dağlarıyla güneyinde kendi ismini taşıyan Koçhisar dağlarından başka arıza yoktur. Yüz ölçüsü 3.538 km2 olan Şereflikoçhisar, Tuz Gölünün 10 km doğusundaki sırtların eteğinde kurulmuştur. Kasabanın içinden Ankara caddesi geçer. Bu cadde adi kaldırımla döşenmiş ve etrafı ağaçlandırılmıaştır. Evler umumiyetle bir veya iki katlıdır. Taş ve kerpiçten yapılan evlerin üzerleri toprakla örtülüdür. İlkokul, parti, halkevi, hava kurumu, hükümet konağı, Belediye binaları göze çarpan yapılardır. Kasabanın batısındaki göl gurup esnasında bir deniz manzarası arzeder. Evler petrol ile aydınlatılır. Kasaba Ankara'ya 169 km.'lik bir yol ile bağlıdır. İlçenin en işlek yolu yaz mevsimine ait olmak üzere Sarayönü istasyonu yoludur. Türkiye'nin en büyük göllerinden biri, kendi adını taşıyan Tuz Gölünün bir kısmı ilçe ormanları içindedir. Etrafı ancak 64 saatte gezilebilen bu gölün yüzölçümü 1000 km2'ye yakındır. Üçüncü zamanın sonlarında vücuda gelen hareketlerle Konya düzlükleri çökerken bu arazide de büyük su birikintileri meydana gelmiş ve bu göl bu suretle hasıl olmuştur. Yazın gölün suları güneşin kızgın harareti altında buğu haline gelir ve suların derinliği 2 metreye kadar iner. Bu suretle uzaklardan gözleri kamaştıran tuz tabakalarının kalınlığı 2 santimetre ile iki metre arasında fark gösterir. Sert olan bu tuz tabakalarının üzerinde bazen hayvanla da geçilir. Koçhisar Gülü'nün tuzları hem çok beyaz hem de lezzetli ve makbuldür. Bu gölden senede 20 bin tondan fazla tuz elde edilmektedir. Türkiye'nin her tarafına gönderilen bu tuzlar sayesinde memlekete her sene mühim bir servet temin edilir. Kasaba'da bir otel ve 4 han vardır. Otel 30 yataklı olup Dede Başaran idaresindedir. Hanlardan ikisi yataklı, diğer ikisi yataksızdır. 3 aşçı, 5 berber ve iki de fırın vardır. Koçhisar İlçesi evvela Espkeşan adıyla anılırdı ve merkezi de İnevi köyü idi. Şimdiki Koçhisar buranın bucağı halinde iken zamanla inkişaf ederek ilçe olmuştur. 1940 sayımına göre 39.017 nüfusu bulunan ilçenin merkez nüfusu 3.193'dür. İlçede miktarı kafi türlü hububat ve baklagiller yetişir. Bu ürünlerin başında buğday gelir. İlçenin sebzesi kendi ihtiyacını karşılayamadığından Aksaray'dan da getirilir. Buna mukabil bostancılık ileridir. Bol miktarda karpuz ve kavun yetiştirilir. İlçenin toprak ürünlerinden başka hayvancılığı da oldukça ileridir. Şereflikoçhisar'da halkın ekserisi çiftçilik ve hayvancılıkla uğraşır. Az bir kısmı tuzlalarda çalışır, İlçenin ekonomi ve ticaretini hububat, tuz, bakliyat, hayvancılık, hamderi, av derisi, tiftik, yün, yapağı ve yumurta gibi maddeler teşkil eder. İlçenin tuzu ve kırmızı destileri meşhurdur. Aksaray, Nevşehir, Kırşehir ve Ankara gibi yerlere gönderilen bu destiler suyu çok soğuk tutmaktadır. Büyük ve küçük Damlacık Köylerinde iyi cins kilimler dokunur. İlçede bir de mandıra vardır. Burada beyaz peynir yapılır. Başkaca kayda değer sanayi yoktur. Tuz, hamderi, av derileri, yün ve yapağı gibi maddeleri Ankara'ya ve Konya'ya, kasaplık hayvanlarla kümes hayvanlarını ve külliyetli miktarda yumurtayı Ankara'ya gönderir. İhraç edilen tiftik 100 bin, yün ve yapağı 150 bin kiloya yaklaşır. Sattığı bu mallara mukabil giyim eşyası, bakkaliye, züccaciye ve kereste gibi malları da dışarıdan ve bilhassa Aksaray, Ankara ve Konya'dan temin edilir. Kasabada, Ziuraat Bankasının bir ajansı vardır. Kasaba yakacağını, boğazbağları civarındaki linyit ocaklarından temin eder. 1940'lı yılların tüccar ve işadamı olarak Ali Emre, Sait Mutlu, Zihni Işık ve ortaklarından bahsedilirken, biri merkezde olmak üzere 10 okul olduğu, halk evinin bir okuma odası ve 500 ciltlik kütüphanesinin olduğu kızılay, çocuk esirgeme kurulu ve hava kurumu gibi hayır müessisilerinin kültür ve sosyal hayatın gelişmesine hizmet ettiği vurgulanıyor. O dönemde az miktarda sıtmanın mevcut olduğu ve mücadelenin devam ettiği, eczanenin bulunmadığı 10 yataklı bir dispanser ve 1 hükümet doktoru ile Belediye ebesinin varlığından bahsediliyor ve dava vekili olarakta Hikmet Baydar, Abdurrahim Kacar ve Hasan Dayanç'ın adı yer alıyor. İçme suyunun 5 km uzaklığıktan Peçenek mevkiinden künk borularla getirildiği ve çeşmelerle dağıtıldığı, halkın ihtiyacını çeşmelerden karşıladığı bilgisi yer alıyor. İstirahat ve eğlence yeri olarak ise hükümet bahçesi, Belediye parkı ve gazinosu ile halkın kendi bağları gösteriliyor. 23 Şubat 2012 Alıntı:Şereflikoçhisar Çengel Gazetesi